Nie mówię żegnaj-DKK 24.02.2025
Opublikowano: 25-02-2025
„Nie mówię żegnaj” autorstwa Han Kang wzbudziła w dyskusyjnym klubie książki mieszane emocje, co sprawiło, że była tematem intensywnej rozmowy. Dla jednych członków klubu była to powieść pełna subtelności i delikatności, przypominająca kruchą strukturę płatków śniegu – każdy detal, każde słowo niosło ze sobą głęboki, melancholijny sens. Jej styl, pełen poetyckich obrazów, potrafił poruszyć i wzruszyć, choć nie brakowało również osób, które uważały książkę za zbyt chaotyczną, a jej tematykę za trudną do uchwycenia i zrozumienia.
Główna akcja toczy się na wyspie, której odizolowana atmosfera sprzyja introspekcji i refleksji. To miejsce pełne ciszy, prawie nieruchome, jakby zatrzymane w czasie, a zarazem wyzwalające silne emocje wśród bohaterów. Wyspa zdaje się być miejscem na granicy rzeczywistości i marzenia, niczym odległy świat, w którym bohaterowie mierzą się z traumami, utratą i miłością. Przypomina zatem w pewnym sensie właśnie płatki śniegu – krucha, ulotna, ale pełna znaczenia w swojej delikatności.
Z jednej strony, poetycka narracja książki sprawia, że staje się ona czymś w rodzaju medytacji nad życiem, śmiercią, miłością i samotnością. Dla osób, które potrafiły wczytać się w subtelne niuanse tekstu, „Nie mówię żegnaj” była doświadczeniem pełnym emocji i piękna. Z drugiej strony, niektórzy uznali tę książkę za zbyt nieuchwytną, w której trudność w zrozumieniu wątków sprawia, że staje się ona bardziej chaotyczną opowieścią niż przejmującym, spójnym dziełem. Ostatecznie „Nie mówię żegnaj” to powieść, która w zależności od indywidualnych doświadczeń czytelnika może wywołać skrajne reakcje – od zachwytu po rozczarowanie.
