Szklane ptaki

Kim był Krzysztof Kamil Baczyński to wiemy doskonale. Ale kogo kochał i przez kogo był kochany? Jak wyglądała jego codzienność? Odpowiedzi na te pytania i wiele innych odnajdziemy w Szklanych ptakach Katarzyny Zyskowskiej, która snuje opowieść o miłościach poety. Autorka w zaskakujący sposób przelała prawdziwą historię na strony powieści. Pokazała, że Baczyński był nie tylko mistrzem pióra. Był też Krzysiem. Zakochanym do szaleństwa, zmagającym się z wieloma trudnościami młodzieńcem. Żyjącym w niewyobrażalnie ciężkich czasach. A serce wciąż nie może pojąć, jakie koszmary stawały się wtedy realne. Gdzie każdy dzień był przepełniony strachem o najbliższych. Gdzie żyło się tu i teraz, bo jutra mogło nie być. Zastosowanie potrójnej narracji, trzech punktów widzenia na te same sprawy i problemy pozwala spojrzeć czytelnikowi na fabułę z trzech różnych perspektyw. Można łatwo zrozumieć motywy postępowania i tok myślenia każdego z trojga głównych bohaterów, gdyż szczegółowo i otwarcie wyrażają oni swoje myśli za pomocą narracji. Autorka tym samym oddała głos samym bohaterom dramatu dziejącego się nie tylko na ulicach walczącej Warszawy, ale przede wszystkim w ich sercach. Poznajemy również kilka ciekawych wątków pobocznych: o Gajcym Stroińskim, Andrzejewskim oraz Iwaszkiewiczu.

Liryka Baczyńskiego jest świadectwem niespokojnych czasów XX wieku. Bieg historii ciągle zmusza jednostkę do zajmowania zdecydowanej postawy. Coraz bardziej dochodziło do głosu zło i niesprawiedliwość. W efekcie trzeba było próbować z nimi zdecydowanie walczyć. Tak więc pokolenie Kolumbów zostało zmuszone do definitywnego pożegnania młodości i wzięcia odpowiedzialności za swój kraj. Kiedy ojczyzna jest w potrzebie nie ma żadnej ważniejszej sprawy. A na koniec ważne słowa o Baczyńskim wypowiedziane przez historyka literatury Stanisława Pigonia, które cytuje autorka „Cóż, należymy do narodu, którego losem jest strzelać do wroga z brylantów”